Spiritueel sprookje: hij zonder naam

Hij zonder naam

Dit verhaal speelt zich af in het jaar 8385 voor Christus in een stam in Siberië. Een jaar bestond toen uit twee seizoenen. Een seizoen van licht en warmte en een seizoen van donkerte en kou. In het lichte seizoen hielden de stamleden zich bezig met de landbouw en in het donkere seizoen met de jacht.

De mensen van deze stam leefde in een kleine gemeenschap en het was belangrijk dat ze in harmonie leefden. Dit was belangrijk voor het voortbestaan van de stam, want ze hadden alleen elkaar. Ter overleving en bescherming van de groep moesten ze goed kunnen samenwerken. Hierdoor was het belangrijk dat ieder stamlid een functie had die het beste paste bij hem of haar als persoon en die volledig in dienst stond van de harmonie van de stam. Dit ging eeuwenlang goed totdat er een speciaal jongetje werd geboren.

In die tijd werden jongetjes hij zonder naam genoemd totdat hun functie binnen de groep zich openbaarde. De naam hij zonder naam werd in eerste instantie door alle jongetjes gedragen en dat was dus geen enkel probleem. Er werd onderscheid gemaakt door te variëren in klank, snelheid, toonhoogte of ritme waarmee de naam werd uitgesproken.  Normaal gesproken werd na 16 seizoenen van licht en donker vanzelf zichtbaar wat de functie was van een jongen binnen de stam, en via een uitgebreid specifiek ritueel kreeg hij dan de naam die hij de rest van zijn leven met zich meedroeg.

Maar met het speciale jongetje was iets bijzonders aan de hand. In het 16e seizoen van licht en donker was namelijk nog steeds niet duidelijk wat zijn functie was. Hij was namelijk niet geschikt om te jagen, maar hij had ook helemaal niets met de landbouw. Hij bleef dus als het enige jongetje van zijn generatie hij zonder naam. En tegen het 18de seizoen van licht en donker begon hij zich erg ongelukkig te voelen omdat hij de enige was die nog geen naam had gekregen. Hij voelde zich echt een buitenbeentje.

De wijze vrouwen van de stam, die verantwoordelijk waren voor de naamgeving, zagen dit en besloten op een dag dat dit zo niet langer kon duren en wilden ingrijpen. Ze besloten een wijze vrouwen overleg te voeren met Crone. Crone is de oudste stamvrouw met de meest opgedane levenswijsheid. De wijze vrouwen vertelde Crone wat het probleem was en na alles aangehoord te hebben gaf Crone de volgende opdracht mee: “Hij zonder naam zal vanaf nu geblinddoekt door het leven gaan totdat bekend is wat zijn naam zal worden.” En zo geschiedde. Middels een bijzonder ritueel wat al eeuwen niet meer gebruikt was, werden op dezelfde dag de ogen van hij zonder naam dichtgemaakt.

Hij zonder naam had nu echter een heel ander probleem. Want hoe kon hij mee gaan jagen of het land verbouwen terwijl hij niets kon zien? Hij zonder naam voelde zich nu helemaal buitengesloten en ten einde raad ging hij zitten en verroerde zich niet gedurende een lange periode. Tijdens deze periode kon hij uiteindelijk maar een kant op. Hij kon alleen nog maar een specifieke reis maken en dat was een reis naar binnen.

Tijdens zijn reis naar binnen kwam hij eerst allerlei demonen tegen. Dit was zeer beangstigend, maar al gauw ontdekte hij dat hij ze niet kon ontvluchten. Op een dag zei hij tegen de demonen:” Ok, ik geef me over, doe maar met me wat jullie willen”. Hij had zich nog niet uitgesproken en tot zijn verbazing veranderden de demonen in de prachtigste kleuren en hoorde hij hele luide oerklanken in zijn hoofd. Deze klanken maakten hem in het begin echt helemaal gek. Ook nu was het onmogelijk om te ontkomen.

Hij werd helemaal radeloos van deze klanken, totdat hij op een dag als donderdag bij heldere hemel, op stond om te gaan dansen en zingen op het ritme van deze oerklanken. De wijze vrouwen van de stam zagen dit en begonnen zich af te vragen of hij de geblinddoekte danser als naam moest krijgen. Crone herkende echter deze tijdelijke fase en gaf de vrouwen de opdracht om nog een seizoen te wachten met de naamgeving.

Na een korte periode gebeurde er iets opmerkelijks in het gedrag van de geblinddoekte danser. Tijdens het daglicht stond hij te dansen en ondersteunde zijn klanken de andere stamleden tijdens hun functie. Tijdens het maanlicht ging hij zitten en de andere stamleden kwamen in een kring bij hem zitten en begonnen hem vragen te stellen over waar toch zijn bewegingen en klanken vandaan kwamen. Ze vroegen zich ook af hoe het toch kwam dat ze zich zo ondersteund voelden terwijl de geblinddoekte danser aan het dansen en zingen was. Ze merkten namelijk dat ze tijdens hun eigen werk de klanken overnamen en dat ze daardoor met meer plezier hun functie konden vervullen en dat de harmonie van de stam verder toenam.

Het duurde echter niet lang voordat de vragen van de stam veranderde in persoonlijke vragen. De stamleden zagen dat hij zonder naam was veranderd in een warme, zachte, serene, liefdevolle verschijning waarbij ze zich bijzonder prettig voelden. De stamleden hoopten te leren hoe zij dit ook konden bereiken. Als reactie hierop begon hij zonder naam tijdens maanlicht te vertellen naar aanleiding van de vragen die hij kreeg. Toen er zo een half seizoen verstreken was wilden de wijze vrouwen hem hij die vertelt noemen. Toen Crone dit hoorde herhaalde ze dat ze een volledig seizoen moesten wachten. Ze gaf nu echter ook als opdracht mee om de ogen van hij zonder naam weer te openen en de rest van het seizoen goed op te letten wat er ging gebeuren om zo tot een naam te komen.

Dezelfde dag nog openden ze de ogen van hij zonder naam. Hij kon nu weer zien, maar de oerklanken bleven en hij bleef dansen tijdens daglicht. Bij maanlicht gebeurde er echter iets wonderbaarlijks. De stamleden zochten hem nog steeds op, maar als ze nu een vraag stelden bleef hij zonder naam stil. Het enige wat hij deed was degene die een vraag stelde diep in de ogen kijken. De vraagsteller stelde zijn vraag opnieuw, maar hij zonder naam zei niets en keek de vraagsteller alleen maar liefdevol aan.

En toen gebeurde het! De vraagsteller stond op en begon te dansen. Dit ging zo door tot de gehele stam in harmonie begon te dansen. Dit geschiedde voortaan iedere avond bij maanlicht. Wanneer het een stamlid niet lukte om te dansen dan ging hij of zij naar hij zonder naam, stelde hem de vraag die hem of haar afleidde van het dansen zodat hij of zij weer mee kon dansen in harmonie met de rest van de stam. Aan het eind van het seizoen besloten de wijze vrouwen samen met Crone hij zonder naam voortaan hij die laat voelen te noemen.

Geschreven door Pieter Gudde