School voor hyperhoogbegaafde kinderen: vloek of zegen?

In dit blog schrijft een moeder van twee hyperhoogbegaafde kinderen over haar ervaringen met het naar school gaan. 

De dag dat je kinderen naar de basisschool gaan is een dag van gemengde gevoelens: opluchting dat je eindelijk wat kan doen overdag, maar ook spanning en onzekerheid over hoe het zal gaan. Als ouder van twee hyperhoogbegaafde meiden van 7 en 10 jaar kunnen we wel stellen dat we al heel wat ellende meegemaakt hebben. Op jonge leeftijd hebben we al heel wat therapieën door lopen. Als ouder stond ik met mijn rug tegen de muur, school hoort bij het dagelijks leven en ik kwam er pas te laat achter dat we eigenlijk ons kind nooit in had moeten schrijven op een basisschool. Ik wist zeker dat ze hoogbegaafd waren, maar toch liet ik me door mijn eigen verleden, omgeving, onzekerheden en wat hoort, leiden door wat school zei. Je gaat er immers van uit dat hun weten wat ze doen. Zij hebben er voor geleerd en dus vertrouwde ik op hun expertise.

Als moeder breng je je eerste kind vol spanning maar ook blijdschap naar school. Ze was zooo blij dat ze eindelijk naar de ‘grotemeidenschool’ mocht en ik blij dat ik meer vrije tijd kreeg en keek verlangend uit naar de momenten dat ik even geen mama zou horen. Ik maakte me wel zorgen, omdat ze al kon lezen en schrijven, ze kon tot 100 tellen en tot 10 in meerdere talen etc, maar de juf gaf aan dat we ons niet druk moesten maken en alles goed zou komen. Vooral het sociale stuk was werk aan de winkel want cognitief gezien zat het wel goed en dus heeft ze twee jaar gekleuterd en feitelijk niks geleerd. Achteraf kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan, wat hebben we gedaan! maar ja…. we wisten toen niet wat we nu allemaal weten helaas.

Ze ging onwijs onderpresteren al na een paar dagen (achteraf bekeken) van hele strakke en nette tekeningen en kleurplaten binnen de lijntjes naar kop poten tekeningen en krassen. Ze kwam super trots thuis en vertelde me dat ze de letter K geleerd had op school. Ik wist niet wat ik hoorde en heb mijn zorg geuit bij de leerkracht maar al gauw werden wij niet meer serieus genomen. Kindjes waren stom, zeer heftige boze buien ontwikkelden zich en beetje bij beetje veranderde ze van een vrolijk kind op school naar een depri en zeer boos kind thuis. Gedurende haar schooljaren daar is dat eigenlijk zo door gegaan en waren we bezig met het repareren van de symptomen maar de oorzaak konden we maar niet aanpakken omdat ze in een systeem moest lopen waar ze niet tussen past. Totdat mijn oudste dochter thuis kwam te zitten, en we na vele jaren strijden gezegd hebben “nu is het genoeg, ze kan niet meer, wij gaan haar niet meer dwingen”. De strijd die we dagelijks voerden werd in onze ogen op het laatst gewoon bijna kindermishandeling. Dwingen en soms vechten om naar school te gaan woede en vele tranen, enkel omdat dat verwacht wordt en dat hoort.

Als ouder was ik erg bang voor de onderwijsinspectie en een Veilig Thuis-melding. Pffff ik voelde me elke dag, jaar in jaar uit een super slechte moeder en belandde ook van de ene burnout in de andere.

Je zoekt hulp bij instanties maar de gemeente werkte vaak tegen en ook daarmee voerde wij de nodige strijd om maar de juiste zorg voor mijn dochters te krijgen, maar de zorg die ze nodig hadden was niet-gecontracteerde zorg en dus niet oke.

Met mijn jongste dochter liep het maar een klein beetje anders maar ook hier al heel gauw dezelfde problematieken die al heel jong begonnen. Van kunnen lezen naar ineens niet meer kunnen lezen en super trots zijn dat ze letters leert terwijl ze al kan lezen en schrijven. En daardoor zo in de war geraakt dat lezen amper lukt ook twee jaar later nog problemen daarmee ondervindt. Ze is een compleet ander kind in haar doen en laten maar als we kijken naar school verloop zien we enorm veel gelijkenissen tussen de meiden. Onderpresteren en vele psychische problemen waren normaal bij ons thuis (grote angsten, zindelijkheidsproblemen, onzekerheden overschreeuwend gedrag woede en vele tranen etc.)

Nadat mijn oudste dochter thuis kwam te zitten besloten we op zoek te gaan naar een piepklein schooltje. En die vonden we! We wilden een kleine klas voor haar met veel persoonlijke aandacht. En wauw wat een goede stap was dat. Deze school stond open voor individualiteit en waren bereid om te doen wat nodig was om haar weer naar school te krijgen. Stapje voor stapje en in haar tempo. Ze wisten dat ze een zeer complex kind op school zouden krijgen maar ze vertelde dat “als wij haar niet een kans geven wie gaat het dan doen, elk kind heeft recht op onderwijs”.

Ook noemde ze ons ervaringsdeskundigen en hechten veel waarde aan onze mening en zienswijze. Dit was echt een verademing en na jaren strijden gaat mijn dochter nu met plezier naar school. Wel deeltijdonderwijs maar dit hebben we van een paar uurtjes per week, naar dag deeltjes uit kunnen breiden, naar zo goed als voltijd onderwijs nu.

Mijn dochter wilde zich gezien en gehoord voelen en dat was wat ze gaven. Wat wel jammer is, is dat haar klas dit schooljaar met 10 kinderen meer is waardoor ik merk dat het weer achteruit gaat.

Later ook mijn jongste dochter naar deze school gedaan en ook dat was de beste keus ooit. Jeetje wat is zij ook opgebloeid in zo’n korte tijd.

Helaas zit er wel een maar… hoe goed school ook zijn best doet lijkt het maar niet te lukken. Ze blijven onder presteren en toch gedrag vertonen dat niet passend is bij hun potentie profiel. De lieve leerkrachten zoeken naar mogelijkheden en overleggen heel fijn met ons maar het blijft dweilen met de kraan open.

Wat mijn kinderen nodig hebben is eigenlijk gewoon thuisscholing, en individuele begeleiding bij een hb deskundige en dat ze mogen excelleren en dat ze onderwerpsgewijs mogen werken en niet in een schools stramien zitten.

In Nederland worden deze kinderen onwijs beperkt in hun potentie en daar zijn de kinderen het slachtoffer van.

Er zijn veel ouders die thuisonderwijs geven maar die leven vaak met veel stress vaak worden ze zeer lelijk neergezet.

Hoe je het ook doet ik kan mijn kinderen niet geven wat ze nodig hebben en dat is Vrijheid van ontwikkeling!! En ik moet zeggen dat dat enorm frustreert.

Er wordt vaak gezegd dat ze sociaal niet vaardig zijn, maar als je ze uit de klassencontext haalt en ze plaatst in een volwassen setting zijn ze ineens erg sociaal vaardig.

Ze kunnen pittige dialogen aangaan en kunnen over heel veel dingen mee praten. Maar helaas is dit contrast is ook weer niet passend want wat mijn kinderen willen is op gelijke hoogte staan met volwassenen en dat werkt ook niet want volwassenen willen niet dat kinderen zich bemoeien met volwassen zaken. Dus ook op dat vlak vinden ze vaak geen voldoening.

Nou is dit stukje best beladen en negatief maar als de meiden thuis zijn en vooral in de vakanties zijn het echt heerlijke kinderen waar we onwijs van genieten. Vol bijdehante opmerkingen, sarcasme, humor creativiteit en vooral heel veel lol. De gesprekken die wij voeren zijn voor buitenstaanders soms hilarisch omdat ze dat niet verwachten.

De Corona lockdown tijd was voor ons gezin echt een geweldige tijd. Zo lang zo vrolijk en gezellig en toch leren en ontwikkelen!

Kon het maar altijd zo zijn!

Mama van twee kanjers