Op naar het museum!

“Play is our brain’s favorite way of learning.”

~ Diane Ackerman

Spelen is de favoriete manier van ons brein om dingen te leren.

Het is een schoolochtend, we zijn bezig met ontbijten en de schoolvoorbereidingen. Dat wil zeggen dat ik samen met de kinderen aan de ontbijttafel zit om boterhammen te smeren terwijl partnerlief fruit snijdt voor de fruitbakjes. Ik ben meer een soort van boterham-smeermachine, twee sneetjes voor mij, vier voor de kinderen tijdens de lunch, drie voor mijn lief, dan nog drie voor mijn eigen lunch en dan heb ik mijn eigen boterhammen ondertussen ook wel opgegeten. Dochterlief heeft wat op de radio gehoord gisteren en verkondigt:

“Ik wil graag naar het Rijksmuseum want ze hebben een tentoonstelling over Rembrandt en die wil ik graag zien en ze hebben er ook allerlei speciale dingen voor kinderen.”

Het is even stil.

“Ik haat speciale dingen.” gooit onze jongste eruit.

Een tweede stilte valt. Opeens wordt er heel hard gegrinnikt door onze dochter.

“Moppersmurf.”

We hebben het niet meer en barsten allemaal in lachen uit. We zijn al door een boel musea geweest, van het Kröller-Möller tot het Rijksmuseum van Oudheden (inmiddels tweemaal) in Leiden, over het algemeen met veel succes. Zolang je bereid bent om de kinderen hun ding te laten doen komt het vanzelf goed. Soms trekken we bekijks, zeker in een kunstmuseum, want niet veel mensen nemen kinderen van die leeftijd mee in een museum vol met schilderijen. Onze trip naar het Kröller was een groot succes. Vijf uur lang liepen we daar rond, drie uur binnen en twee uur buiten, waarbij we een ontzettend leuk museumspel bij ons hadden. Ze mochten dobbelen en dan een opdracht doen zoals “Beeld een schilderij uit de hal uit” en meer waardoor er interactie ontstond tussen de kinderen en de kunst. Een aanrader. Na een bezoekje aan Trix de T-rex en de dinosaurier-animatronics in Naturalis liep de nacht gierend uit de hand, ik had die week veel slijm in mijn longen vanwege een verkoudheid en we sliepen in een huisje op een camping. Midden in de nacht ging ik naar bed, bij afspraak op de kamer bij onze dochter, en ik viel in slaap… drie kwartier later werd ik wakker van luid gegil.

“PAPA EEN DINOSAURUS!”

Tja… dat was papa, het slijm in zijn longen maakte nogal geluid. Ik schrok me helemaal wild en werd een kwartier later verbannen naar de kamer van de jongste, die overal doorheen sliep, want ze kon echt niet slapen met de herrie.

A night/day at the museum

Daar staan we dan, het is zondagochtend tien voor tien, en de deur van het Rijksmuseum van Oudheden is nog dicht. Vlug eten we nog een appeltje, als we één ding geleerd hebben tijdens onze tripjes naar musea, pretparken of wandelingen in het bos is dat hongerige kinderen al snel ongelukkige kinderen zijn. Een gouden tip is dan ook om altijd wat te eten mee te nemen. Om tien uur trappelen we naar binnen (dochterlief was de eerste) en laten we ons direct twee speurtochten aansmeren, waar we om 10.02 er weer eentje van inleveren omdat de jongste geen zin heeft. Dit tot grote consternatie van het museumpersoneel, die zijn niet gewend dat mensen E2.95 aan speurtocht komen terugbrengen. Tja. Na een kort bezoekje aan de tempel die in de hal staat lopen we naar binnen om ons te voorzien van een audiotoer. Echt, zoek een museum met een goede audiotoer, ook gericht op kinderen. Dat leerden we toen we voor het eerst met een museumjaarkaart naar het Valkhof in Nijmegen gingen. De jongste was toen 4 en heeft het hele bezoek het ene na het andere verhaaltje over de gladiatoren geluisterd. Vaak is er zoveel te zien en te doen dat ze niet de moeite nemen om iets te lezen, ze stuiteren vrolijk door. In dit geval was dat ook zo, anderhalf uur lang werd er van het ene naar het andere luistermoment gelopen totdat onze inmiddels zesjarige jongeman er wel even klaar mee was. Hij had nergens meer zin in. Zie “een gouden tip”, na een stapeltje boterhammen en een lichtshow gingen we vrolijk door naar verdieping twee waar we nog eens anderhalf uur vol kregen met luisteren naar verhalen over Egyptische Goden en daarna nog wat Griekse Mythologie.

“Gooi het maar tegen de muur en kijk maar wat er blijft plakken.”

Educatief bezoek is mooi maar wat kun je eigenlijk van je kinderen verwachten? Moeten ze alles onthouden en veel leren van zo’n bezoek? Mogen ze plezier maken? Kan het ook alletwee? Serieus bezig zijn, een speurtocht doen, wat kan zo’n 6-jarige of zo’n 8-jarige en hebben ze er op de dag zelf wel zin in? Vragen die me toch wel bezig houden, je leest wel eens verhalen over kinderen met een IQ van boven de 145 die al fantastisch ver zijn en op hun 8e al bijna klaar zijn voor het middelbare onderwijs. Tja, dat werkt niet bij ieder kind zo. Onze oudste is imaginair bijzonder sterk en vooral bezig met in haar hoofd verhalen maken. Ze leest fantasy, boeken over goden en geschiedenis en speelt bij voorkeur kat, godin of iets anders. De jongste leest bij voorkeur informatieve boeken (al gaat een goed verhaal op zijn tijd er ook wel in), is fan van zwarte gaten (maar wordt géén astronaut, je zou een zwart gat tegen kunnen komen en dan ben je echt heel erg dood) en loopt inmiddels op alle schoolse bezigheden een flink eind voor. Toen we zondagmiddag weer thuis waren werden er vol enthousiasme pyramides getekend en daarna verkleedde de jongedame zich als de godin Isis. Vervolgens werd er druk gespeeld , meer getekend en vol vuur gesproken over wat ze gehoord en gezien hadden. De oudste wou zelfs graag haar kinderfeestje in het Rijksmuseum doen. Dat werd ons wat te gek, het is anderhalf uur rijden vanaf ons huis, dat kunnen we de andere kinderen niet aandoen. Maar zolang ze het leuk vinden en het tot de verbeelding spreekt is het een welbestede dag!