Hoe blijf jij vol compassie? Hooggevoelig, hoogbegaafd en moeite met het leven

Ervaringsverhaal

Hoe blijf jij vol compassie?

Wanneer je te maken krijgt met hooggevoeligheid, hoogbegaafdheid en moeite met het leven

“Soms moet je niks willen forceren en de dingen laten zijn, zoals ze zijn”..

maar hoe doe je dat, wanneer je machteloos toekijkt hoe een dierbare, een familielid in mijn geval, zó enorm worstelt met het leven? Wanneer grijp je dan in, neem je het roer over, en wanneer gun je diegene zijn of haar “eigen pad”?

Het zijn slechts enkele gedachten die de afgelopen jaren veelvuldig in mijn hoofd en in mijn hart rond dwaalden. Er is zelfs zoiets als zelfbehoud, een gevoelig en lastig te realiseren thema, want waar is het zelfbehoud van je dierbare? Bij mij spelen ook duizenden schuldgevoel-gedachten een grote rol, een verweven-zijn met je dierbare vanuit familie of vriendschap en dan geen redding kunnen bieden.. En dat er dan specialisten zouden zijn, aan wie de verantwoordelijkheid toevertrouwd zou kunnen worden.. Allerlei onduidelijkheden, miscommunicatie, ongelukkige flaters en soms zelf fatale gevolgen..

De psyche, het welzijn van de geest, is altijd een complex te begrijpen concept geweest. Voor mijzelf ben ik er ook nog steeds niet helemaal uit, wanneer nou iets puur een gedachte is, en wanneer er een oordeel / reactie / patroon / trauma vanuit welke psychische conditie dan ook, aan de orde is.

Het lastige is in mijn situatie, dat ik vanuit ervaring zíe wat er gebeurt, vanuit een bepaald geleerd bewustzijn opmerk waar de winst te behalen zou zijn, en hoe log het gaat en gevoelig het ligt, als je dit dan wil inbrengen in de “benadering” of “behandeling” van je dierbare.

Waar ligt dus die grens, en is dit niet gewoon écht een heel grijs gebied waar we gewoonweg geen kleurenpalet meer aan toegevoegd kunnen krijgen? Wanneer je dierbare extra gevoelig reageert op prikkels en omgeving, hoogbegaafd is en afhankelijk is geworden van psychologische of psychiatrische zorgverlening, dan ook moeite heeft met het leven vol te houden, aan suïcidaliteit lijdt, wat doe jij dan?

Er wordt vaak beweerd dat je iemand “niet kan redden” en dat eenieder zijn of haar “eigen pad” te bewandelen heeft. Ondertussen ben ik erachter, dat deze opmerkingen stiekem venijnig kunnen voelen. En totaal niet kunnen matchen met dát wat jij diep van binnen voelt en wéét. Je ziet het zich afspelen, zich ontvouwen en tóch… “kun je niks doen”..(?!?)…

Enorm frustrerend en totaal begrijpelijk ook, maar ik denk dat de openheid opzoeken tóch het verschil kan inzetten. De openheid van communicatie, je kwetsbaar opstellen is al heel dapper, maar zeker als je het durft te bespreken met jouw dierbare, kun je verbindende bruggen slaan. Zeker, het kan verzet of een zwijgen oproepen, maar weet dan dat geduld en compassie voor de ander, én voor jezelf onmisbaar zijn.

Probeer mild te zijn, maar wel overtuigd van je zegt en daarmee dus een zekerheid uit te stralen, zonder gelijk belerend te hoeven zijn. Blijf geloven in de kracht van mildheid, al is het je enige houvast. Houd zoveel mogelijk bespreekbaar. Er rust al zoveel taboe op allerlei thema’s, er bestaat al zo enorm veel aan vooroordelen en zelfstigmatisering…

“Try some tenderness”…

~~~ aitha~~~