Grappige momenten in de hyperhoogbegaafde opvoeding

In dit blog schrijft een moeder van twee hyperhoogbegaafde kids over de ervaringen en verbazingen waar zij tegenaan loopt als moeder. 

Regelmatig werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Als er een buurkindje langs loopt, je raakt aan de praat en het kind kijkt je heel vragend aan en schijnt niet te begrijpen wat je zegt. Dus ik probeerde het te versimpelen, maar dat kwam nog niet binnen. Totdat ik voor mijn gevoel heel kinderlijk ging praten en dat begreep ze en ze leek opgelucht. Ik wilde niet dat het kind zich raar of naar zou voelen omdat ik zo gek met haar sprak maar dat bleek dus te zijn wat ze nodig heeft. Omdat wij thuis als volwassenen praten met de kinderen en ze dat kunnen volgen sta je niet stil bij wat eigenlijk hoort en bij ons anders is. Regelmatig moet ik echt schakelen om mezelf begrijpbaar te maken voor jonge kinderen, terwijl ik niet beleerd praat ofzo. Wat wij denken dat normaal is, is natuurlijk niet normaal. En dat is ook wel logisch: je bent deel van een piepklein percentage van de wereldbevolking maar toch voel je je heel normaal!

Als je kleuter vraagt waar anderen in de buurt zijn : “mam, wat als we volmaakt zouden zijn en onze hersenen in plaats van drie procent voor de volle honderd procent zouden werken… kunnen we dan teleporteren?” Haha, al die monden die dan open vallen en hoofden die snel omdraaien om te kijken wie dat zegt!

Je kind praat nog niet duidelijk en de logopediste vraagt jouw hulp met vertalen en gaat er eigenlijk van uit dat ik dat ook niet begreep, ze verwachten bijvoorbeeld het antwoord samen op een vraag maar mijn dochter zei loyaal omdat ze dat in context bedacht. Mijn dochter ziet een vrachtwagentje met in het klein een mannetje er in en zegt chauffeur maar de logopediste verwachte auto dus dat verstond ze niet. Ze moest naar de wc en zei op een grappige toon toilet in het engels want dat deed ze ook vaak maar ze werd niet begrepen en toen ik het vertaalde sloeg ze steil achterover en zei “ja… inderdaad nu hoor ik het” en zo gingen de voorbeelden maar door. Wat hebben we daar om kunnen lachen maar vooral ook om de blikken van verbazing.

Mijn jongste dochtertje was bijna een jaar maar het lukte haar maar niet om de vormpjes in het juiste gaatje te doen. althans zo leek het… omdat haar zus overduidelijk kenmerken van hoogbegaafdheid had en dit echt heel snel kon en de jongste dat niet kon, keek ik mijn man aan en zei: “nou…. ik denk dat we misschien wel twee uitersten hebben! De één onwijs snel en bijdehand en de ander misschien wel het tegenovergestelde, ze snapt het echt niet” Oh, wat heeft zij ons in de maling genomen. Ik had het net gezegd en ineens hoorden we alle blokjes in het huisje vallen, alsof ze aanvoelde dat dit het moment was. Ik geloofde mijn oren niet en ging snel kijken, daar zat ze met een glimlach van oor tot oor. Ik wilde dat ze dat nog een keertje deed gezellig samen maar toen lukte het haar weer niet. Een sterretje past niet in een rondje en ze bleef maar tikken overal met dat sterretje. Ik gaf het op en liep naar de keuken en op dat moment hoor ik haar lachen en gaan de blokjes er weer in. Ze was ons enorm in de maling aan het nemen en toen we er op gingen letten deed ze dat vaker ook met andere dingen. Hoe bedoel je slim en uitgekookt! Zo klein en dan al zoveel humor.

Of je loopt in een winkel en je vierjarige dochter vraagt aan je “mama … wat voor motortje zit er in de lopende band? Want daar zit toch ook een motortje in anders draait hij niet. En hoe komt de informatie van de scan dan door bij de kassa?” Van de ene vraag komt de andere en ik kreeg eigenlijk amper tijd om te antwoorden. Voor mij gewone vragen en dagelijkse kost maar anderen moeten lachen, zijn stomverbaasd en de blikken die je dan krijgt zijn briljant. Dat zijn nou van die stille humor momentjes voor mij, herken jij ze ook? 

Geschreven door een moeder van twee hyperhoogbegaafde kanjers