Cadeautje

Gedachtespinsels van een verse ad-hoc-medewerker

door Diana van Loo-Karsijns

Na wat vruchteloos gezoek naar een passende baan (bijna 20 jaar van moeder en kunstenaar-voor-mezelf-zijn achter de knopen), kon ik hand en span diensten draaien bij Talentissimo en SCALIQ. Penne-vruchten produceren. De eerste daarvan waren aanbiedingen weggeven, en de beste wensen verspreiden. Wat is er nou leuker dan cadeautjes geven?!

Mensen helpen misschien. Is ook geven.

Hoe kan ik helpen in een omgeving waar iedereen ongeveer net zo gevoelig is en ongeveer net zo’n brainpower lijkt te hebben als ikzelf… dat vraag ik me vaak af. Ik ben zo niet gewend om te functioneren in een werkrelatie met anderen, laat staan hooggevoelige HB’ers. Zowiezo relaties met random mensen zijn lastig. Ik begrijp ze eigenlijk nooit. Ik begrijp in elk geval nooit waar ze hulp voor nodig hebben. Ze storten hun hart automatisch bij me uit en zijn dan ‘zo geholpen’. Fijn. Geen idee wat ik deed. Als ik iets visueels aantrekkelijks maak in mijn atelier, zijn er ook altijd mensen die het toevallig zien, en dan helemaal opleven. Of gaan nadenken over hun leven. Of ontroerd zijn. Psychologie, zo’n interessant vak. Opa zei altijd: “Mensen, mooi spul.”

Mijn man en kinderen begrijpen me zelfs niet altijd. Ik ben ook zo’n ‘mooi spul’. Ook in een huis vol HB’ers en HSP’ers. Ons toevluchtsoord. Waar we ondanks de verschillen, die er uiteraard in uitvergrote mate zijn in zo’n thuis, altijd tot rust komen en kunnen opladen.

Het besef dat er veel eenzame mensen zijn omdat ze gewoon anders zijn dan de rest, en daardoor als onbegrijpelijk en dus vaak als vreemd en eng bekeken worden, doet me soms dromen over het vormen van een groter toevluchtsoord. Ook een uitpuf-station voor al die gezondheidswerkers die uitgeholpen zijn. Opgebrand. Omdat ze blijven geven, ook al zijn ze niet aan het werk. En die eigenlijk nooit zelf de gift van energie krijgen van anderen. Een coach zei lang geleden tegen me dat ik toch geen hulp nodig had, dat ik zelf heel goed wist hoe het moest en dat dus maar eens op mezelf moest toepassen. Geneesheer, genees uzelf. Een foutere plek dan zo’n coach, om naartoe te gaan voor hulp, is er niet. Ik heb haar ontslagen als mijn coach, en deed het dan wel zelf. En dus volgde een periode van burn-out en bore-out. Ik weet nu beter. Ik wil een thuis voor iedereen die dat nodig heeft, maar niet zelf kan vinden. Een plek groter dan ons kleine thuis. Maar wel met dezelfde veiligheid en hetzelfde begrip. Een ‘legit’ retraitecentrum. Zou dat toch wat zijn…

Komt gelijk een prangend probleem om de hoek kijken. Wat ik ook altijd een worsteling vind als ik mijn geteken en geschilder moet prijzen. “Kijk mijn werk! Kijk hoe goed! Kijk, dit en dit heb je er aan! Kijk, het is eigenlijk een cadeautje!” (de reclame) En dan “Kijk, dit is wat het kost!” (de financiën) ‘Een werker is z’n loon waard’, ik weet het. Maar het zou toch niet zo moeten zijn dat je voor hulp en veiligheid moet betalen. Dat zou je ‘gewoon’ overal moeten kunnen vinden. En geven. Waarom is het niet altijd normaal om elkaar te helpen, en waarom worden problemen en eenzaamheid uiteindelijk zo groot dat je er niet meer uitkomt, ook niet door een hart-uitstort-sessie bij een toevallig iemand, of het genieten van kunst die andere toevallige iemanden gemaakt hebben… En dan komt het stadium dat je er voor gaat betalen. Voor een gesprek van hart tot hart. Dan voelt helpen wel als helpen, maar niet altijd als het geven van een cadeau. Eigenlijk is dat ook weer raar. Als je iets blijkbaar unieks aan kunt bieden, en het leven van de ander wordt erdoor verrijkt, is het logisch dat je daarvoor ook beloond wordt. Dilemma. Wat is de prijs van luisteren? Wat is de prijs voor vriendschap? Wat is de prijs van aandacht? Wat is de prijs van een cadeau?

Wij, HSP’ers, zijn over het algemeen geweldig goed in luisteren en aandacht geven. Allemaal tegelijk. Wandelende cadeaus voor de wereld! Een wereld die ons niet snapt. Die ons eng vindt. Vreemd. We helpen eigenlijk veelal automatisch door ons ‘zijn’. Maar we zijn wat dun gezaaid, dus wie is het cadeau voor ons… vraag ik me wel eens af. Totdat ik op kantoor kwam bij Talentissimo/SCALIQ. Verbazingwekkend spel van herkenning. Geen rare blikken bij een associatie die in me op kwam. Geen lege ogen als ik de helft van wat ik normaalgesproken zeg, gewoon oversla (uiteraard heb ik het e.e.a. uitgeprobeerd) Geen ‘zoning-out’ bij hak op de tak praat. Maar GEWOON meegaan in de associatie en die aanvullen met andere rabbit-trails! En GEWOON mee praten en zelf ook tussenstappen overslaan op weg naar een gedachte! En lekker GEWOON mee hak-op-de-takken! Heerlijk! Een cadeautje! Eigenlijk een cadeau… ik had nooit gedacht dat dat kon, met ‘zomaar’ een random iemand op een kantoor. Meerdere ‘zomaar iemanden’ op kantoor.

Conclusie: we zijn het waard. Om onszelf het cadeau te geven van begrip, een luisterend oor, iemand die weet wat het is, iemand die hetzelfde heeft meegemaakt, iemand die je kan volgen. Iemand die kan helpen. En wij zijn het waard. Om onszelf cadeau te doen aan jullie, onze gaven te ontwikkelen zodat we die ten dienste kunnen stellen van mensen die ons nodig hebben, en om daarvoor beloond te worden omdat we iets unieks zijn. Samen. “Mooi spul, mensen!”

En dat retraitecentrum? Dat komt er gewoon, let maar op.