De tijd vliegt wanneer je het naar je zin hebt

“Time is the most valuable thing a man can spend.” – Theoprastus ( 371-287 B.C.)

De tijd vliegt wanneer je naar je zin hebt

Soms, zonder dat je het in de gaten hebt bijna, heb je een fijne tijd. Zelfs wanneer je het niet verwacht. De afgelopen maanden, we kunnen er niet omheen, werden gedomineerd door een coronavirus en stonden in het teken van alles vanuit je huis doen. Werken, je vermaken, sporten, lachen, huilen, tegen de muur op rennen, samen eruit komen, samen er even niet uitkomen, alles moesten we noodgedwongen tussen vier muren doen. Ook schools leren moesten we thuis doen. We hebben hier de ongelofelijke luxe dat mijn partner ervoor gekozen heeft om thuis te zijn nadat haar vorige baan ophield, en daarna, gezien de kinderen, besloten heeft om thuis te blijven totdat ze wat groter zijn. Onze lieve, vliegensvlugge, gevoelige, leergierige, maffe, creatieve en ongelofelijk energieke kinderen konden dan ook aansluiten bij iemand die ze graag hielp. We kregen werk van school, zochten zelf extra werk om te doen, rust en regelmaat kwamen erin, we konden focus aanbrengen op de dingen die niet vanzelf leken te gaan en zagen onze dochter en onze zoon opbloeien terwijl ze thuis leerden. Omdat ik vanuit huis werkte kreeg ik heel veel mee van het reilen en zeilen van de schooldagen. Na een tijdje zakten we allemaal weg in een ontzettend prettig ritme waarbij we niet meer om half zeven wakkergestuiterd werden maar pas tussen half acht en acht uur uit ons bed kwamen en aan de gang gingen. Twee uur school, een half uurtje pauze, een uurtje school, een uurtje pauze, anderhalf uur school en dan de rest van de middag thuis rondrommelen… het leek welhaast vanzelf te gaan want les van juf mama vonden ze ontzettend leuk. In mijn lunchpauze had ik tijd om een spelletje te doen met ze, of even bij te kletsen, in de zon te zitten en te genieten van de rust. Het weer was dan ook fantastisch, geen vuiltje aan de lucht en dat konden we letterlijk nemen want het fijnstof was weg.

Je leert wat bij… en je mist ook wat…

Het is te druk in de schoolklas waar onze oudste in zat. Het is een hoogbegaafdenunit, er zijn minder kinderen, maar het is toch te druk. Met een koptelefoon op in huis kwam ze makkelijker door haar werk heen. Geen afleidende geluiden, minimale visuele afleiding, en na een tijdje kwam ze lekker in haar ritme. Vlotjes leerde ze hoe ze getallen met 4 cijfers kon optellen en aftrekken, de tafels gingen er zomaar in. Verhaaltjessommen bleken nog steeds heel ingewikkeld, een opdracht heeft een heleboel mogelijkheden. Ons meisje miste haar vriendjes en vriendinnetjes (want die heeft ze naar eigen zeggen veel meer dan eerst!), videobellen is toch niet helemaal hetzelfde als samen spelen. En toen… hoorden ze dat ze terug naar school mochten. Vanaf het moment dat ze dat hoorden sloeg de stemming enigszins om. Dochter kon niet wachten om haar vriendjes weer te zien, werd ongedurig en had nergens meer zin in. In de twee weken dat ze twee dagen konden werd het niet veel beter, ze hadden op de andere dagen echt geen zin meer om iets te doen. Pas toen ze weer volle dagen naar school gingen kwam er enigszins weer wat ritme in.

Op hoop van zegen?

Inmiddels staat onze zoon alweer drie jaar op een wachtlijst voor de hoogbegaafdenunit. Hij doet alles met twee vingers in de neus, verzint thuis zijn eigen sommetjes wanneer niemand kijkt en gaat als een speer door alle stof heen. Vorige week zei hij in de ochtend vrolijk “b maal c is f”, waarop ik hem gelijk gaf. Thuis vond hij het eigenlijk wel best, hij miste zijn vriendjes een beetje maar hij kan erg fijn met zijn zus spelen. Opvallend is dat hij weliswaar net zo snel en zo veel praat als zijn zus, maar grammaticaal nog steeds zijn draai niet gevonden heeft. Vorig jaar is ons verteld dat hij vermoedelijk eerder met school klaar is dan school met hem, en we gingen er van uit dat hij dit jaar ook naar de hoogbegaafdenunit zou gaan. We hebben door het jaar heen contact gehouden met zijn docent, en hadden in maart een afspraak gepland met haar om weer bij te praten want hij verveelde zich en trok vaak naar de jongere kinderen toe, ondanks het harde werk van de docent. Helaas ging die afspraak om bij te praten niet door (coronaaahaa!), en ineens bleek dat zijn vriendjes naar de hoogbegaafdenunit gingen, maar hij niet. Hij was goed in balans, het ging goed, en alhoewel ze hem echt een kind vinden voor de hoogbegaafdenunit gaan andere kinderen toch voor. Wij waren onaangenaam verrast, en zijn dat nog steeds want peer contact is ontzettend belangrijk en nu zijn er niet veel kinderen meer over waar hij mee kan spelen. Hopelijk houd hij het nog even vol, onze vrolijke jongen, en komt hij niet in zwaar weer.

Stefan Onderheuvel is vader van twee hyperhoogbegaafde kinderen van zes en zeven jaar oud. Op dit blog deelt hij maandelijks zijn ervaringen met betrekking tot ouderschap en hyperhoogbegaafdheid in zijn eigen gezin. 

De foto is niet van Stefan en dient enkel ter illustratie.